Oficialna strona serwera Dwa Światy

Jestem Feanil... Brade. Z rodziców Matule znam jeno. Ojca, prócz nazwiska, nic ze mną nie łączy. Dzieciństwo w lasach wśród Łowców spędziłem. Matula na łożu śmierci wyznała, że ojciec mój, choć Elf z rodu znamienitego, przebywając w owych lasach na polowaniu, skrzywdził ją, czego jestem owocem. Jeślić spotkam o na swej drodze, niczego innego nie uczynię, jeno w twarz mu splune. Po pogrzebie do miasta poszedłem, gdzie pomocnikiem u kowala byłem przez trzy lata, aż choroba jakaś życie memu mistrzowi odebrała, a tedy małżonka jego mnie z domu wypędziła. Ruszyłem w dalszą drogę. W wiosce na wybrzeżu sieci naprawia pomagałem, w górach owce wypasałem. Tak od lat zgoła sześciu tułam się po świecie, różnych zajęć się imając, szukając w nim swego miejsca.

Moim ostatnim pracodawcą był szlachcic nazwiskiem Nelhat. Byłem stajennym. Zawszdy miałem rękę do zwierząt i wierzchowce pod moją opieką dobrze się czuły. Po 2 niedzielach zaledwie całą stajnią rozporządzać mi kazano i stajennym przewodzić. Wtedy to do domu Państwa mnie też przeniesiono, do pokoi dla służby. Trzeciej nocy jaśnie panienka po mnie posłała. Jako że rozkazu jej wykonać nie chciałm, straż wezwała do lochu mię zaprowadzono. Tam do sklepienia za ręce przykuto. Panienka smagnęła mnie biczem w twarz, tak żem się na łańcuchu wisząc odwrócił a potem 40 razów w plecy otrzymałem. Na koniec tatuaż zrobić kazała, o ten, nad lewym łokciem, ich znak rodowy. Ten, co mi rysunek robił, powiedział, że tu wszyscy nie jeteśmy służba, a niewolnicy i prosił bym więcej panience nie odmawiał, o mię lamią potraktuje. potem tę lamię mi pokazał, bicz małemi kolcami pokryty i powieział żebym kiedy do kuchni przed posiłkiem zaszedł, tam jeden pomocnik kucharza jest, co nie posłuchał tej rady. Zrobiłem jak powiedział i widziałem kuchcika. Takich twarzy się nie zapomina.
jeszcze trzy miesiące tam pracowałem, każdą zachciankę państwa spełniając, aż wstyd mówić o nich. Aż do nocy, gdy cichaczem nie znana mi elfka, o skórze ciemnej jak noc i włosach jak śnieg, mię obudziła i uciekać kazała.Kiedym się ubierał, ze swego pokoju, naprzeciw mojego, pokojówka wyszła i do obcej przemówiła w Starszej Mowie. przełożyłem już łuk i kołczan przez plecy i dopiro co miecz przypasałem, gdy pokojówka za rękę mię wzięła i biec korytarzem zaczęła. Ucieklim w stronę pobliskiego lasu. Wchodząc do niego krzyk panienki usłyszałem. Spojrzałem na posiadłość. Stała w płomieniach, a zwierzęta we wszystkie strony się rozbiegły. Cała służba na polanie nocowała. Jak zwykle przed świtem jeszcze wstałem, odszedłem, od tamtej pory nikogo z nich nie widziałem, a ponad rok już minął. Po wyjściu z lasu, sam się do straży miejskiej zgłosiłem, gdzie przed przesłuchaniem eliksir prawdy wypić mi kazno. Me zeznania spiano i dano mi te oto glejt <kładzie zwój na stole>, gdzie stoi, żem rzezi na szlachcicach nie jest winien i żem jest wolny. Od tamtej pory w drodze jestem.